Kasteelheren zijn ook ondernemers

Wie droomt er niet van op een kasteel wonen? Met een heuse brug en gracht eromheen. Een door bomen omzoomde oprijlaan. Een landschapstuin met vijver. Fruitbomen in een weiland. Geheimzinnige vloerluiken naar verborgen ondergrondse gangen. Een middeleeuws spook dat ronddoolt met zijn hoofd in zijn hand. Hemelbedden. Kamers vernoemd naar de kleur van de inrichting. Zoals de gele kamer, badend in goud avondzonlicht. Schilderijen van betovergrootouders die streng en sober gekleed toekijken. Houten lambriseringen. Een smalle, koude, stenen wenteltrap naar de toren. Op het dak uitzicht over bossen, waar je ook kijkt. Glas-in-loodramen. Een koetshuis en een apart keukengebouw met biologische groetentuin. Mét een eigen kok in dienst. En wát voor een!

Woensdag 11 juli jl. mocht ik aanschuiven bij De Sterkenburgtafel, een door Dion Bartels georganiseerde variant op ‘zijn’ Wilhelminatafel. Een maandelijks terugkerend netwerkdiner met ondernemers, waar ik vorig jaar een presentatie gaf over cultureel ondernemerschap. Dit keer vond het diner plaats in het Koetshuis bij Kasteel Sterkenburg in Driebergen-Rijssen, dat al in 1261 bewoond was, door Graaf Otto II van Gelre. Vele eeuwen bewoning volgde, onder andere door de familie Sterkenburg (ongeveer tussen 1300 en 1550). In 2004 werd het aangekocht door de gebroeders Jelle en Alex van Helsdingen en ondergebracht in de Stichting Behoud Sterkenburg. Het is in de afgelopen jaren gerestaureerd, mede met subsidies van de Rijksdienst voor Archeologie, Cultuurlandschap en Monumenten (RACM).

Jelle, gastheer van de avond en bewoner van het nieuw opgetrokken maar authentiek ogende Koetshuis, introduceerde de avond met een rondleiding door het kasteel, waar hij met cultuurhistorische en bouwkundige kennis van zaken bevlogen over sprak. En omdat ik – als een van de twee aanwezige vrouwen – tijdens het diner naast de gastheer geplaceerd was, kon ik naar hartenlust verder praten over de onderneming Kasteel Sterkenburg. Dat ook aan hen de crisis niet voorbij is gegaan, werd al snel duidelijk. Na jarenlange restauratie is de volgende fase – exploitatie zodat het rendeert – van groot belang. Van exclusieve vergaderlocatie tot bruiloftslocatie en bed&breakfast: de buitenwereld binnenhalen niet alleen uit ideologisch oogpunt, maar ook uit (nood)zakelijke motieven.

Opvallend en voor mij de rode draad van de avond was de openhartigheid waarmee de aanwezigen spraken over de risico’s van ondernemerschap. Het ongeluk dat je kan treffen – een dwarslaesie door de val van een paard of een faillissement door de economische crisis – maar ook de veerkracht om verder te gaan: met alle wilskracht weer leren lopen en een nieuw bedrijf starten, nieuwe kansen zien, een ander verdienmodel bedenken. Over de waarden van ondernemerschap: ondernemen om geld te verdienen of om een waardevolle bijdrage te kunnen leveren aan je omgeving.

En daarmee kom ik op het diner van de Sterkenburgtafel, met elf gasten inderdaad aan één lange tafel. De Chef de Cuisine Bas Cloo maakte met zijn biologische producten de duurzame belofte van ‘catering puur’ helemaal waar: een begeleidend takje kruid bij het voorgerecht (grijs blad met een blauw bloemetje, als ridderspoor,) letterlijk prikkelend tegen de lippen, maar fris en geurig van smaak; een zeer fijne, vegetarische soep van gerookte aardappel (je zou zweren dat er spekjes in zaten); een stuk smaakvolle ham dat de hele dag gegaard had op de barbecue en de kraakverse, nog warme, flinterdunne chocoladekoekjes, recht uit de oven, voor bij de koffie.

Voor de terugreis, het regende en bliksemde en was inmiddels donker – en daar is dat píkkedonker – raadde de kasteelheer me een korte route linksaf door het bos aan, waar ik, zo zei hij enthousiast, mogelijk een overstekend hert zou kunnen tegenkomen. Misschien ben ik wel geen echte ondernemer, want wat hij als een kans zag, beschouwde ik als een risico, dus sloeg ik rechtsaf.