Gisterenavond was ik in het Concertgebouw in Amsterdam aanwezig bij het concert van de 80-jarige, legendarische jazzsaxofonist Sonny Rollins. Nadat hij met hulp van een medewerker van het Concertgebouw het podium opkwam, gekleed in een wijde knalrode bloes met zwarte broek en zwarte zonnebril, kreeg hij een staande ovatie van het publiek. Vervolgens ontving hij uit handen van directeur Simon Reinink de Jazz Award 2010. Fotografen en NOS-camera’s waren aanwezig om dit momentum vast te leggen.
Ik vond het ontroerend te realiseren dat deze jazztycoon gespeeld heeft met Miles Davis, Art Blakey, John Colrane, Thelonious Monk en vele andere jazzgrootheden. De geschiedenis op enkele meters van me vandaan: zo dichtbij! Na dit eerbetoon speelde Rollins ruim twee uur lang de sterren van de hemel, met een uitstekende begeleidingsband met drums, gitaar, bas en percussie. Ongelooflijk te zien dat hij – als enige muzikant – gedurende het hele concert stond, terwijl de anderen voornamelijk zaten. Wat een energie!
En natuurlijk: hij is oud, en hij oogt broos. Maar die vingers, zo snel over de kleppen van zijn saxofoon.
De tenorsaxofoon, die maar liefst 70 jaar oud is, aldus Rollins in een interview met Jeroen Wielaart ( NOS). Hij spreekt over “She” als de stabiele factor in zijn leven. Volgens Rollins gaat het niet om training en studie, maar om de beleving. Als 80-jarige is hij als het ware nog steeds ‘op zoek’. Hulde aan het Concertgebouw dat dit soort concerten mogelijk maakt, en hulde aan muzikanten als Rollins die eeuwig jong lijken en hun passie met ons blijven delen.